Mijn wereld stortte in, nu bijna twee jaar geleden. Na 16 jaar huwelijk vertelde mijn man dat hij al twee jaar een affaire had. Ongeloof, verbijstering, woede, wraak – alles gierde door mijn wezen. Mijn hele werkelijkheid stortte in.
Ik kwam er per toeval achter. Mijn man had zijn mail open laten staan en ik zag een mailtje binnenkomen van ene Gaby. Gedreven door nieuwsgierigheid (en het gevoel dat er iets niet klopte) ben ik het gaan lezen. Ik hoefde niet veel aan mijn verbeelding over te laten. Ik weet nog dat de grond onder mijn voeten wegzakte, maar dat ik wel gewoon aardappels ben gaan schillen en intussen alleen maar kon bedenken wat ik tegen mijn man zou zeggen en als een soort mantra bleef herhalen: ‘Hoe kon je! HOE KON JE!’
Hij draaide er niet eens om heen. Hij had spijt. Hij wilde met mij verder. Had al zo vaak geprobeerd te stoppen met de affaire, maar het lukte hem maar niet. Hij wilde mij niet kwetsen, hij hield nog steeds van mij. Voor mij waren het lege woorden van een man die in paniek was. Hoe boos ik ook op hem was, ik vond hem ook zielig. En wat mijn trots misschien nog wel het meest krenkte: ik hield nog steeds van hem.
Natuurlijk heb ik die eerste weken sterk overwogen om van mijn man te scheiden. Hoe zou ik hem ooit nog kunnen vertrouwen? Hoe zou ik mijn lichaam met hem kunnen delen zonder te denken aan hem met die ander? Wat bezielde hem? Hoe heeft hij al die tijd niet aan mij kunnen denken?
Hij heeft eigenlijk een dubbelleven geleid: hij had naast de realiteit met ons gezin nog een leven waar hij af en toe naartoe vluchtte. Maar als hij bij ons was, bestond dat leven niet (maakte hij zichzelf wijs).
Het werd mij steeds duidelijker hoe mijn man zoiets onbezonnens aan heeft kunnen gaan. Niet om als excuus te gebruiken, maar om jou duidelijk te maken dat je niet eens per se heel verknipt hoeft te zijn om zo’n dubbelleven te leiden.
Mijn man voelde zich in ons gezin geen goede vader voor onze kinderen. Hij wist niet zo goed hoe hij structuur moest brengen of consequent moest zijn. Hij voelde zich constant tekortschieten en was teleurgesteld in zichzelf. En elke keer dat hij bij ons was, was dat gevoel er.
En daarbovenop: mijn man houdt niet van falen. Hij vermijdt de confrontatie liever, dan dat hij hem onder ogen komt. Dus was ervoor weglopen iets wat hij eigenlijk altijd deed.
De affaire begon op een moment dat er thuis veel frictie was tussen hem en onze oudste dochter. Later vertelde hij me dat hij zich echt een waardeloze vader voelde.
Ik denk dan ook dat het fijne gevoel dat de aandacht van Gaby hem gaf, precies op het goede moment voorbij kwam. Verliefdheid werkt toch als een soort drug: het laat je even ontsnappen uit de werkelijkheid en geeft je een euforisch gevoel. En dat werkt verslavend. Het ging dus niet eens zozeer om Gaby, maar om het gevoel dat hij kreeg als hij bij haar was of met haar appte.
Eigenlijk was mijn man een verslaafde – dat klinkt heel hard, maar het hielp mij om mijn man niet te haten. Om nog enigszins rationeel naar de hele toestand te kijken. Want geloof me: het liefst kroop ik in bed met een deken over mijn hoofd en wilde ik pas wakker worden als alles weer normaal was.
Wat ik in elk geval niet wilde, was dat mijn man het voor zijn gevoel de rest van zijn leven met mij goed moest maken. Dat hij de één of andere sneue ondergeschikte rol in zou nemen om mij maar te pleasen. Alsjeblieft zeg.
Wat ik ook niet wilde was verder gaan met ons leven en net doen of er nooit wat gebeurd was. Hallo zeg. Ik was boos. En daar had ik alle reden toe. Dit zou een groot litteken achterlaten dat nog jarenlange verzorging nodig had.
We hebben veel gepraat, gehuild, geschreeuwd (oké, ik vooral). Op het punt gestaan er een punt achter te zetten. Maar hoe meer we praatten, hoe duidelijker het ons werd dat er nog steeds liefde tussen ons was.
Hoe vaak heb ik vanuit mijn omgeving de vraag niet gekregen waarom ik hem niet allang uit huis had gezet, of ik niet over mij heen liet lopen, of ik mijn grenzen wel kende. Of ik veiligheid en afhankelijkheid niet verwarde met liefde.
Maar na acht maanden piekeren en afwegen wist ik wat mijn keuze was: wij gingen vechten. Voor ons huwelijk, voor ons gezin – for love’s sake. Vanaf dat moment heb ik heel bewust de keuze gemaakt om niet als tegenstanders in ons huwelijk te staan, maar als medestanders met een gezamenlijke vijand. Een onzichtbare vijand die ons uit elkaar wilde trekken en ons gezin wilde ontwrichten.
Nu, twee jaar verder, zijn we nog steeds aan het bouwen. Nee, we zijn er nog niet. Soms lijkt de wond geheeld, om op een onverwacht moment weer open te barsten. Mijn man is in therapie gegaan om zijn rol als vader en man onder de loep te nemen. We zijn samen naar een coach gegaan om doelgericht te werken aan onze communicatie en onze verbinding (zoals de coach dat zo’n 25 keer per sessie benoemt).
Het cliché dat ‘we er sterker door zijn geworden’ hoor je mij nog niet van de daken schreeuwen. Wel merk ik dat onze basis sterker is. We zijn open, eerlijk, durven fouten te maken, sorry te zeggen en het goed te maken. We weten allebei dat schijn ons helemaal nergens brengt.
Misschien vind je dit een naïef en mierenzoet verhaal (helemaal in combinatie met die houten-bord-quote hiero), maar deze kant bestaat ook. Je hoort het alleen niet zo vaak, omdat wraak nemen nou eenmaal stoerder is dan vergeven. Maar ik durf te wedden dat ik uiteindelijk gelukkiger ben.
Even om verwarring te voorkomen: dit verhaal is niet Cocky’s persoonlijke verhaal en bevat geen autobiografische elementen. Het is een samenbundeling van ervaringen die zij tegenkomt in haar praktijk, gemixt met haar eigen menselijkheid en verteld op een manier die het zo dicht mogelijk bij de lezer brengt.
