Zelfliefde. Het is een woord waar ik persoonlijk een beetje de rilling van krijg. Het is een term die te vaak wordt gebruikt om datgene te doen wat je zelf wilt of nodig denkt te hebben. Te doen ‘wat goed voelt’. Dat je daar anderen mee schaadt lijkt niet zo relevant. Zelfliefde betekent immers dat je moet luisteren naar je hart. Tenminste, dat was het idee dat ik bij het woord ‘zelfliefde’ had. Doorgeslagen autonomie. Individualisme pur sang.
Vorig jaar kwam ik Mariëtte Reineke tegen. Een vrouw uit Amsterdam, een vrouw van de wereld. Een vrouw die precies wist wat zelfliefde was – en dat bleek iets totaal anders te zijn dan ik tot dan toe had gedacht. Zelfliefde, zo zei Mariëtte, is vooral goed zorgen voor jezelf. Je bed opmaken, omdat je het jezelf gunt ’s avonds in een opgemaakt bed te kruipen. Op tijd naar bed gaan, omdat je weet dat dat beter is voor jezelf en je de volgende dag dan veel leuker bent. Weten dat je een ander pas echt iets te geven hebt als je ‘Ik hou van míj’ kunt zeggen (oké, die heb ik gejat van Harry Jekkers, maar toch).
Al snel ontstond tussen ons het idee (de missie?): wij gaan samen meer vertellen over die liefde. Ik herken het zo: mensen willen uit een relatie de liefde halen, die ze zelf missen. Maar dat is een wankele basis. Dat zou betekenen dat een relatie je altijd gelukkig of blij moet maken – en dat is helaas niet zo. Want liefde tussen mensen komt pas echt tot haar recht als je het ook aan jezelf gunt.
Eerlijk gezegd moet ik zelf nog behoorlijk uitvogelen wat dat precies is, die zelfliefde. Veel verder dan ‘iets vaker sporten’ kom ik nog nauwelijks. En dus stap ik vol nieuwsgierigheid in deze College Tour van de Liefde.
Want als het over Liefde gaat, blijven we altijd leerlingen.
Ik kijk ernaar uit samen met jou deze College Tour van de Liefde in te stappen!
Donderdag 19 maart, Nessst Amsterdam. Meld je aan via liefdeontour@gmail.com of stel je vraag via dit formulier.
Liefs,
Cocky.
