Heb jij al eens gehoord van het woord ‘penisbeschaving’? Ik kende het niet, tot ik erover las in een interview met verloskundige Beatrijs Smulders. Deze krachtige vrouw heeft van heel dichtbij gezien hoeveel ellende een ongezonde seksuele relatie met zich meebrengt. En hoewel ze in haar hele denken heel liberaal en vrij is, stelt ze dat het niet normaal moet zijn dat iedereen maar naar ieders pijpen danst als het gaat om seksuele behoeften. En dan vooral over het idee dat ‘een man nou eenmaal zijn behoeftes heeft en een vrouw daar maar aan tegemoet moet komen omdat ie anders zijn heil bij een ander gaat zoeken’. Op de één of andere manier is dat idee in onze samenleving ingeburgerd. (Daarom is er volgens mij ook op alle mogelijke manieren altijd en overal wel ergens aan seks te komen. Gewoon lekker snel en efficiënt, zonder emotioneel gedoe, omdat je, nou ja, nou eenmaal je behoeftes hebt. Maar dat terzijde.)
Met penisbeschaving wordt bedoeld dat je het niet normaal vindt dat er altijd aan een behoefte tegemoet wordt gekomen. Dat mannen zich leren te beheersen en veel en veel voorzichtiger en respectvoller omgaan met de vrouwelijke seksualiteit.
Het is tijd voor penisbeschaving. Dat vind ik ook. Maar het is onterecht om dat alleen maar bij de mannen neer te leggen. De volgende situatie werd eens voorgelegd aan een groep jonge vrouwen.
Een vrouw ontmoette in een kroeg een leuke man en ze begonnen te zoenen. Ze hadden het dermate gezellig dat ze besloten naar haar huis te gaan voor een kopje koffie. Eenmaal thuis fleemden ze een beetje voort, maar merkte de vrouw dat ze toch niet verder wilde gaan dan enkel wat gezoen. Dit tot grote teleurstelling van de inmiddels erg opgewonden man. Hij probeerde haar te overtuigen dat ze door moest gaan, maar ze weigerde. De man pikte dat niet en besloot toch door te zetten. De vrouw deed vervolgens aangifte van verkrachting.
Wat vind jij: is dit verkrachting? Of moet ‘wie A zegt ook B zeggen’?
Meer dan de helft van die vrouwen vond dat het geen verkrachting was. Want: als je zó ver gaat met een man, dan kun je toch niet ineens stoppen?
Wat mij opvalt is dat als ik deze situatie voorleg aan een koppel, juist de man bijna altijd verbijsterd reageert. Natúúrlijk is dit verkrachting, zeggen de mannen dan. Terwijl het vaak juist de vrouwen zijn die vinden dat je een man niet zo kunt opwinden en vervolgens abrupt af kunt kappen. Waarna de man zegt: jawel, dat kan wel. Ik wil toch niet vrijen met iemand die dat eigenlijk niet wil?
En toch gebeurt dat in heel veel relaties wel. Niet omdat de man zo dominant doorzet of seks eist van zijn partner, maar vaak omdat de vrouw denkt dat zij verantwoordelijk is voor zijn behoeften en er aan tegemoet moet komen. En daar zijn ze zich maar zelden van bewust. Vaak is het zelfs een patroon in een relatie dat maar moeilijk doorbroken wordt.
Daarom pleit ik voor penisbeschaving. Maar dan niet alleen voor die van de man, maar ook voor die van de vrouw.
