Wat ben jij leuk!

Vind jij jezelf leuk?

Ik vond mezelf vroeger nooit zo leuk. Of nou ja, diep vanbinnen wist ik wel dat ik best leuk was, maar ik wist ook dat de mensen mij niet leuk zouden vinden als ik zou laten merken dat ik mezelf best leuk vond. En dus vond ik mezelf niet leuk, want dat was blijkbaar beter dan jezelf wél leuk vinden.
Zo vond ik mezelf veel te lui. Waarom kon ik niet gewoon aanpakken, zoals andere meisjes van mijn leeftijd?
Ik vond mezelf te driftig. Waarom had ik mijn temperament niet wat beter in de hand, zoals het een keurig christelijk meisje betaamde?

En ik was vooral veel te arrogant en te ijdel. Ik voelde me verschrikkelijk als ik weer eens het hoogste woord had gehad tijdens een feestje (en daar door vriendinnen op gewezen werd). Of als ik sjans had met de leukste jongen van het feestje (en ook nog eens genoot van die aandacht). Waarom kon ik niet gewoon bescheiden, onopvallend en dienstbaar zijn? Waarom was ik niet gewoon het type meisje dat ik dacht te moeten zijn?

Lange tijd probeerde ik een betere versie van mezelf te worden. Ik wilde niet meer boos worden. Niet meer zo aanwezig zijn. Ik wilde het liefst dat niemand aanstoot aan mij zou nemen en – beter nog – ik hoopte dat ik goedkeurende knikjes zou oproepen bij de mensen.

De mensen

De mensen speelden in die tijd een grote rol in mijn leven. Wat zouden de mensen wel niet denken of vinden of over mij zeggen. Wat vonden de mensen normaal en wat vonden ze raar. Wat als ik iets zou doen waardoor de mensen zouden kijken? Wat als ik de mensen tot aanstoot zou zijn? De mensen waren overal en ze lagen altijd op de loer om alles wat ik deed, dacht en voelde te meten aan hun normen. Ik was doodsbang voor de mensen. Bang om fouten te maken, bang om af te gaan, bang om afgekeurd te worden of niet goed genoeg te zijn.

Klinkt best dramatisch hè (oh ja, een dramaqueen, dat was ik ook). Maar serieus: mijn eigenwaarde bestond volledig bij de gratie van de mensen – en met één fout zou ik die volledig kunnen ruïneren. Eigenlijk leefde ik voortdurend in een soort van angst, die ik probeerde tegen te gaan door geen fouten te maken en goed genoeg te zijn. Het kostte me bakken energie en heel veel hoofdpijn.

Eigenwaarde

Eigenwaarde gaat over veel meer dan weten wat je waarde is. Daar ben ik inmiddels wel achter. Als je eigenwaarde alleen goed zou zijn omdat je inderdaad heel wat waard bent, dan ben je namelijk toch weer bezig met het ‘meten’ van jezelf. Met als maatstaven vaak je prestaties of je competenties of je keurige gedrag. Terwijl het idee van eigenwaarde juist is dat je het niet hoeft te verdienen: het is er, omdat jij bestaat.

Sinds ik mijn waarde niet meer meet aan dat wat ik denk dat de mensen vinden of verwachten, is mijn eigenwaarde veel beter geworden. Omdat ik weet dat ik een leuk mens ben – net als ieder ander die bestaat. En alleen al die wetenschap, zorgt ervoor dat ik daadwerkelijk een leuker mens ben.

Jij bent leuk. Zeg dat vandaag maar een paar keer extra tegen jezelf. Dan ontdek je in de loop van de dag vanzelf wel waarom jij zo leuk bent. Fijne dag!