Wil je verkering?

Het was dinsdagmiddag, het vijfde uur. De pauze begon en mijn hart bonsde in mijn keel. Hij zou me weer een briefje geven en wie weet, wie weet stond er dit keer eindelijk op het briefde dat hij verkering met me wilde. De bel ging en met mijn vriendinnen – die hysterisch meeleefden – liep ik het lokaal uit, mijn tas aan mijn schouder. Hij stond al op me te wachten met zijn vrienden om hem heen. En daar gaf hij me eindelijk het briefje met daarop de vraag ‘Lieve Cocky, wil je verkering?’

Eigenlijk was dat best een briljant concept, dat ‘verkering’. Je wist tenminste meteen waar je aan toe was. En als je het zat was, dan maakte je het uit. Dat was eng (dat kon vroeger nog niet via de app), maar het luchtte ook enorm op.

Toen ik wat ouder werd, zo’n beetje vanaf mijn 16^e, werd er nog wel eens gezoend zonder dat er verkering bij kwam kijken, maar dat vond ik persoonlijk niet waardig genoeg. Ik wilde op z’n minst een beetje bijzonder zijn voor de jongen in kwestie, voordat hij mij zou mogen zoenen – en ik hem, zo was het dan ook wel weer.

Kwarrel

Ik denk me wel eens in hoe dat soort briefjes er nu uit zou moeten zien. Ik heb even wat navraag gedaan en er zijn tegenwoordig oneindig veel soorten stages en maten van serieusheid als het gaat om relaties.

Zo is daar de stroom, ook wel de talking-stage of de flow genoemd. Je kletst veel met elkaar, hebt interesse in elkaar en geniet van elkaars gezelschap. Dat kan eventueel overgaan in fix.

Fix is een ingewikkeld concept. Het wordt vooral gebruikt door scholieren. Als je fix hebt, dan zien mensen je wel als een koppel, je snapt (via snapchat) en chat veel met elkaar (voor de boomers: dat zijn apps die veel worden gebruikt onder jongeren). Je bent wel exclusief, maar het is geen verkering, volgens ervaringsdeskundigen. Zoenen kan, als je dat wilt, maar het hoeft niet. Het is mij een raadsel wat dan precies het verschil is met verkering, maar het schijnt ermee te maken dat fix minder officieel is dan verkering. Fix ontstaat, het is niet iets wat je vraagt. Het zou dus maar zo kunnen dat de ene helft van de fix ervan overtuigd is dat hij fix heeft en de andere helft daar nog helemaal niet is. Maar goed, tijden zijn veranderd en dus ook de vastomlijnde patronen van relaties.

Je hebt ook nog de scharrel (je zoent wat maar verder niets) en de kwarrel (dat is een scharrel met relatie-potentie), maar deze termen worden niet vaak gebruikt als officiële termen, omdat ze wat ordinair klinken. Als iemand vraagt ‘Wil je mijn kwarrel zijn?’ zou ik inderdaad geen seconde na hoeven denken over mijn antwoord. Ielj.

Opties

Wat mij opvalt aan de termen die jongeren hanteren, is dat ze nog veel opties open laten. Zo heb je   de prela (de fase vóór een echte relatie), de eventuela (het zou wat meer kunnen worden), situationship (niemand weet precies wat het is) of ‘aan het daten zijn’ (overgenomen uit Amerika waar het ‘verkering’ betekent, maar hier meer de betekenis draagt van ‘onderzoeken of er een relatie in zit.). In al die concepten zit nog een bepaalde vrijblijvendheid, een onzekerheid zelfs. Je weet wel dat er iets is, maar je wilt jezelf noch de ander er al op vastpinnen en je houdt ook voor jezelf nog andere opties open.

Het is logisch dat er zoveel variaties van relatievormen zijn. Tijden zijn inderdaad veranderd, we hebben veel meer vrijheid om onze partner te kiezen. Waar het huwelijk vroeger financiële zekerheid betekende, ligt de focus tegenwoordig vooral op de romantiek. Op het ideaalplaatje dat we in ons hoofd hebben van ‘nog lang en gelukkig leven’. Daarom zoeken we ook heel goed tot we die ideale partner gevonden hebben, want er hangt nogal wat vanaf. We houden graag zoveel mogelijk opties open, want je weet nooit of er een nog leuker iemand voorbij komt. En er ‘kan’ tegenwoordig natuurlijk ook veel meer dan vroeger.

Taboes

Hoewel, misschien gebeurde er vroeger ook al heel veel op relatiegebied, maar durfden mensen er toen nog niet open over te zijn. Tegenwoordig zijn er weinig taboes meer. Als mensen ‘friends with benefits’ (wel de seks, niet de emotionele verbinding) zijn, komen ze daar tegenwoordig gewoon voor uit. Ethisch non-monogaam zijn of een open relatie hebben (naast je vaste partner ook met anderen seks hebben) is minder zeldzaam dan het vroeger was en er is ook veel meer bekendheid rondom polyamoureuze relaties (liefdesrelaties met meerdere personen). Tegenwoordig is er ook een groep die zich ‘relationships anarchists’ noemen: polyamoreuze mensen die nergens een label op plakken.

In alle eerlijkheid: ik moest hier best even aan wennen. Het bracht me zelfs aan het twijfelen: is wat ik altijd dacht dat een goede relatie was ook wel echt een succesformule? Zijn die mensen met al die vrije relatievarianten niet veel gelukkiger dan ik, met mijn ene man? Had ik niet veel meer moeten uitproberen? Hoe weet ik zeker dat ik de juiste keuze heb gemaakt toen ik op mijn 21^e trouwde met mijn huidige man? Ik voelde me als monogaam getrouwd mens haast iemand uit een middeleeuws kostuumdrama.

Gelukkig

Inmiddels kijk ik er niet meer zo van op, van al die relatievarianten. Het is goed dat we eerlijk nadenken over de vormen van een relatie. Alleen maar doen wat we altijd deden is ook niet altijd het beste gebleken. Maar het is een illusie te denken dat een relatie je alleen maar gelukkig moet maken. En ik merk ook dat de overweldigende hoeveelheid aan relatiemogelijkheden onrust met zich meebrengt, misschien juist ook wel door het utopische beeld dat we gecreëerd hebben van een relatie. Alsof een relatie je alleen maar geluk en genot moet verschaffen. Jazeker, dat is een onderdeel van een relatie, zeker in de verliefdheidsfase. Maar om daadwerkelijk lang en gelukkig te leven moet je ook door fases die helemaal niet zo leuk en gemakkelijk en genot-verschaffend zijn. De echte waarde van een relatie zit hem niet alleen in dat soort glorieuze momenten, maar juist ook in de minder fijne momenten die je samen hebt doorleefd.

Achterhaald

Ik vraag me wel eens af of het idee van een monogame relatie niet achterhaald is. Is het niet een door de kerk opgelegd juk, waaraan we (bijna) allemaal maar braaf meedoen? Heeft het idee van een levenslange verbinding nog wel toekomst?

Prof. dr. Esther Kluwer (zij doet onderzoek naar het succes van duurzame relaties) vertelde me dat we als mensen een soort oer-verlangen hebben naar verbinding, naar iemand in ons leven bij wie we ons emotioneel veilig voelen, die van ons houdt zoals we helemaal zijn. De ‘need-to-belong’ heet dat. Zolang er mensen zijn zullen we dus relaties aangaan, waarbij we ons gezien en geliefd voelen.

Het is niet vreemd dat de maatschappij zoekt naar nieuwe relatievormen, waarbij je aan de ene kant vrij wilt zijn maar ook in verbinding wilt zijn met de ander. Maar het wordt er allemaal wel erg ingewikkeld van voor iedereen die actief is in relatiezoekland.

Het zou me niet verbazen dat we over een jaar of 20 het idee van verkering opnieuw uit gaan vinden en denken dat we een supermoderne vooruitstrevende relatievorm hebben gevonden. Dat we apps ontwerpen die aan iemand vragen of je verkering wil en dat je dan ja of nee aan kunt vinden. Nu al zin in.