Het was een grote teleurstelling. Ik verwachtte heus geen perfect samengesteld cadeaupakket of een glossy-proof gedekte ontbijttafel, waar mijn kinderen als engelachtige olijftakken keurig gekleed op me zaten te wachten met zelfgemaakte kaarten en speeches met duizend loftuitingen – maar een doosje bonbons, op het laatste moment gekocht door mijn man, en chagrijnige koppen van mijn kinderen omdat ze zo vroeg uit bed moesten (het was 11 uur), dat was dan weer het andere uiterste. Ik voelde diep verdriet naar boven kruipen en ik wilde het liefst de rest van de dag zwelgen in mijn zieligheid, maar realiseerde me dat zoveel vrouwen zouden willen dat ze überhaupt moeder waren – en ik had toch een doosje bonbons gekregen? Zo belangrijk is Moederdag nou toch ook weer niet! En ik probeerde een sterke, dankbare vrouw te zijn. Maar dat mislukte natuurlijk, want ik ben niet zo goed in een sterke, dankbare vrouw proberen te zijn.
Moederdag is wél belangrijk voor mij. Helemaal omdat ik heel graag een supergoede moeder wil zijn en ik me de laatste maanden als een malle heb toegewijd aan mijn gezin, omdat mijn man met zijn nieuwe baan wat minder vaak thuis is. En oh ja, ik ben dol op cadeautjes. Zowel voor anderen als voor mezelf. Iedereen die mij een beetje kent weet dat. Een kaartje of een in allerijl ingepakte fles (alcoholvrije) wijn uit eigen kelder, dat was toch niet al te veel moeite geweest?
Ik weet ook wel dat ik het mijn transvolwassen personen (zoals ik mijn pubers liefkozend noem) eigenlijk niet kwalijk kan nemen. Hun hersenen zijn nog niet ten volle ontwikkeld en het leven neemt hen nou eenmaal uitbundig in beslag. Ik weet het wel.
Het allerverdrietigst was ik over mijn man. We zijn inmiddels 20 (zegge TWINTIG!!!) jaar getrouwd, kent hij mij dan nog niet? Had hij ons teder kroost niet even achter de vodden kunnen zitten, om hun moeder wat erkenning en liefde te geven? Kende hij mij wel echt? Zag hij mij wel echt?
Ik vroeg het hem op de mij zo typerende dramatische en beschuldigende manier en hij wist dat hij deze tirade niet kon afwenden (zo goed kent hij mij dan weer wel). Ik word boos als ik verdrietig ben en hoewel ik natuurlijk met mijn verstand heus wel weet dat je dan even uit je emotie moet komen en eerlijk moet praten over je pijn, was ik nu gewoon schaamteloos hartstikke primair boos. Of nou ja boos… ik was ziedend.
De week na Moederdag was niet de leukste van die 20 jaar huwelijk, kan ik je vertellen. De wond was nog vers (vind ik altijd een heel vies beeld, maar soit) en je hoefde er maar op te blazen en het deed alweer pijn. Het liefst wilde ik heel hard wegrennen van de pijn, (belichaamd door mijn man), maar ik kon inmiddels alweer wat rationeler redeneren en besloot dat, hoewel ik misschien voelde dat ik weg wilde rennen, ik niet écht weg wilde rennen. Ik wilde de pijn gewoon niet voelen. En langzaam, heel langzaam en met veel lieve woorden en de vastberadenheid om de verbinding te herstellen, werd de pijn minder.
Met die verbinding gaat het inmiddels weer heel goed – anders had ik deze blog ook echt niet kunnen schrijven. En hoewel er ongetwijfeld nog wel eens een boutje en een moertje los zal schieten en geolied zal moeten worden, en het systeem zo nu en dan zal piepen en kraken, weet ik dat onze liefde uiteindelijk overwint. Soms is het nodig om de boel even te laten ontploffen, om uit te vinden waar de zwakke plekken zitten.
Mijn kinderen hebben het de zondag na Moederdag trouwens ruimhartig goedgemaakt. En mijn man? Die gaat het, hem kennende, de rest van zijn leven goedmaken. Wat ben ik toch ook dol op hem.
Heb jij al een Vaderdagcadeautje?
De VRAGEN VOOR EEN RELAXED GESPREK OVER SEKS.
Het Kleine Voorspel (vernieuwd!)
Hét Kleine Voorspel is een kaartspel dat speciaal is ontworpen om te helpen bij een relaxed gesprek over seks. Met vragen als:
- Voegt jullie seksuele relatie iets toe aan jullie emotionele relatie?
- Wanneer heb je je op seksueel gebied onveilig gevoeld bij je geliefde?
- Heeft iemand jou wel eens ‘preuts’ genoemd?
