Mannen en hun maten

Wat ik mij al een tijdje afvraag: bestaat er een vrouwelijke variant van ‘maten’?

Ik bedoel: mannen hebben ‘maten’. Van de basisschool, van de voetbalclub of gewoon omdat het vrienden van hun vrienden zijn. Maten zijn niet per se mannen met wie ze een vriendschapsrelatie hebben (of misschien ook wel), maar het zijn gewoon hun maten. Jongens met wie je een biertje gaat drinken, die je helpen verhuizen en die erbij zijn als je gaat trouwen. Er zit ook bijna altijd wel een maat tussen met wie niemand echt een goed gesprek kan voeren, maar dat maakt niet uit: hij hoort gewoon bij het maatschap en hij mag gewoon zijn wie hij is.

Vrouwen hebben geen ‘maten’

Vrouwen hebben geen ‘maten’. Wij hebben vriendinnen (of nog erger: dinnetjes 😬) of kennissen (kennisjes 🤯). Er zit een groot onderscheid in die twee. En iets ertussenin hebben we niet.
Vriendinnen staan dichtbij je. Ze kennen je en jij kent hen. Je hebt aan een half woord genoeg om te begrijpen wat er speelt en je staat voor elkaar klaar als je uit moet huilen. Iemand een vriendin noemen betekent dat je een wederkerige relatie met elkaar hebt.
Kennissen heb je ooit een keer ontmoet, maar je hebt er geen emotionele investering in gedaan. Je weet van elkaars bestaan, maar je gaat niet met elkaar een kopje thee drinken.
Oh en dan zijn er tegenwoordig nog onze ‘besties’, maar de ervaring leert dat die aanduiding vooral betekent dat er een wederkerige klik is. Het zegt niets over de bestendigheid van een relatie.

Maten

Ik zou ook wel maten willen. Vrouwen die geen verwachtingen van mij hebben, maar van wie ik weet dat ze gewoon blij zijn met mijn aanwezigheid. Geen passief-agressieve sneren over dat ‘vriendschap wel van twee kanten moet komen’, maar gewoon: het blij zijn met elkaars bestaan. Vrouwen op wie je kunt bouwen, met wie je kunt verhuizen en die je kunt bellen als je auto het niet doet.
Ik vind het lastig om er de vinger achter te krijgen wat nu de kern is van het verschil tussen vrouwenvriendschappen en mannenmaatschappen. Accepteren mannen elkaar gemakkelijker, gewoon zoals ze zijn? Of missen ze die emotionele connectie omdat ze die simpelweg niet kúnnen maken met elkaar?

Mannenvriendschappen

Volgens mijn man zijn mannen je maten omdat ze onderdeel zijn van een geheel dat je met elkaar als maatschap vormt. Je hoeft dus geen bepaalde mate van vriendschap te verdienen; je aanwezigheid bij de groep maakt jou één van de maten. Je hoort er vanzelf bij als je er simpelweg bij bént.
Want, zo zei mijn man, ook mannen kennen een verschil tussen vriendschappen en maatschappen. Ook een mannenvriendschap vraagt wederkerigheid. Wat dat betreft verschillen mannenvriendschappen dus niet zo erg van vrouwenvriendschappen. Maar een vriend is in de kern gewoon ook je maat: je bent blij met zijn bestaan. Onvoorwaardelijk.

Geen vriendinnen

Vroeger had ik bijna geen vriendinnen. Ik wilde wel graag vriendinnen, maar ik paste voor geen meter in de vriendinnenclubjes waar ik geacht werd deel aan te nemen. Ik was altijd veel te aanwezig, ik gooide bijna elke gedachte die ik had eruit – en als ik daar commentaar op kreeg, werd ik er heel onzeker van, waardoor ik een nep-versie van mezelf werd.
Ik ging op verjaardagen dan ook liever tussen de mannen zitten. Daar kon ik sterke verhalen vertellen zonder dat ik te aanwezig was, want de mannen hadden zo mogelijk nog sterkere verhalen en nog primitievere gedachtegangen dan ik.
Ik ben heel blij met de vriendinnen die ik nu heb. Ik heb deze vriendinnen niet omdat ik zo graag vriendinnen wilde hebben, maar omdat ik bij deze vrouwen volledig, helemaal, 100% kan zijn wie ik ben.

Voorwaardelijk

Ik ben bang dat er in de wederkerigheid die vanzelfsprekend zou moeten zijn in een vriendschap, bij veel vrouwen een voorwaardelijkheid zit: wij zijn vrienden, omdat we emotioneel in elkaar investeren. En misschien zelfs wel omdat we in elkaars plaatje passen. (Mannen letten er veel minder op of ze in elkaars plaatje passen. Zij plassen gewoon in elkaars paadje. (Sorry, ik kon deze niet laten liggen.).)
Het zou andersom moeten zijn: wij zijn vrienden, natuurlijk investeren we emotioneel in elkaar elkaar! Omdat we elkaars emotionele welbevinden belangrijk vinden. Omdat we in elkaars hart zitten. Niet omdat dat een voorwaarde is om vriendinnen te kunnen zijn.
Maar zo’n emotionele verbinding kun je niet forceren. Ik probeerde dat in het verleden wel eens, omdat ik zo graag echte vriendinnen wilde hebben, maar dat mislukte jammerlijk.

Pas toen ik mezelf werd bij mijn vriendinnen, kreeg ik echte vriendinnen. Vrouwen van wie ik houd omdat ze bestaan. Die mij accepteren met al mijn typische toestanden. Vrouwen die, zo besef ik nu, ook mijn maten zijn.