Ja, het is echt waar: ik drink thee met mijn plant. Maar voor jullie me nu allemaal gaan plantshamen, wil ik jullie toch graag even uitleggen hoe het zover gekomen is.
Het is inmiddels alweer bijna vijf jaar geleden. Ik kreeg een plant voor mijn verjaardag. Een eenzame stek in een pot. Ik was eigenlijk niet erg blij met de plant. Want planten sterven bij mij altijd een vergeten dood, na een leventje waar zowel de plant als ik achteraf geen vreugde aan hebben beleefd. In gedachten zag ik deze plant hetzelfde lot al ondergaan. Ik voelde me al schuldig bij voorbaat.
“Ik ben niet zo goed met planten,” stamelde ik wat bedremmeld naar de gulle geefster. “Ze gaan altijd heel erg dood bij mij.”
“Maar dit is een heel gemakkelijke plant,” zei de dame die mij de plant gaf. “Je gaat gewoon elke dag een kopje thee bij hem drinken. Als je hem dan ook wat water geeft, zul je zien dat je hem niet vergeet.”
Ik keek naar de plant en zijn hangende, groene blaadjes. Het was maar een eenvoudige stek – zelfs zijn pot was vrij minimalistisch. Ik zuchtte en besloot dat ik de plant en mezelf een kans zou geven. Maar dan moest de plant wel een naam krijgen, bedacht ik. Want dingen die je een naam geeft, gaan toch wat meer voor je leven, zei ik tegen mezelf in een poging dit hele gebeuren nog enigszins normaal te laten lijken. Ik dacht aan wijlen Groen van Prinsterer, een naam die ik nog wist van de geschiedenislessen van meneer Fieret. Meneer Groen van Prinsterer was de grondlegger van de protestantse politiek in Nederland, weet ik inmiddels van mijn erudiete echtgenoot. Zijn voornaam was Guillaume (en niet Groen, wat ik altijd dacht en een beetje raar vond). Elke dag een kopje thee drinken met Guillaume klinkt ook wat minder wappie dan elke dag een kopje thee drinken met je plant. Ja, Guillaume was een mooie naam voor mijn plant.
Inmiddels kennen Guillaume en ik elkaar bijna vijf jaar en ik ben behoorlijk aan hem gehecht geraakt. Niet alleen leeft hij nog steeds, hij is zelfs enorm gegroeid en heeft al talrijke kinderen en kleinkinderen voortgebracht. Mijn kinderen lachten me uit toen ik hem meenam op vakantie, maar achteraf waren ook zij blij dat Guillaume mee was. Hij zorgt voor huiselijkheid, voor mijn eigen momentje van rust. Ik ben namelijk nogal van het doorgaan; momentjes van rust zijn bij mij bijna altijd wel gevuld met iets wat ik ondertussen nog snel even moet doen. Niet zo raar dat ik nooit tijd had voor een plant.
Guillaume is meer dan een plant die ik water moet geven. Als ik hem zie, realiseer ik me dat ik goed voor mezelf moet zorgen. Neem een kopje thee Cocky, zegt hij dan. Ik heb hem bij het raam gezet, zodat we allebei wat licht krijgen. En in mijn praktijk staan twee van zijn kinderen in een discopot, schaamteloos te shinen als bewijs dat ik best goed met planten ben.
Hoewel het de bedoeling was dat ik Guillaume niet zou vergeten, is het inmiddels zo dat ik dankzij Guillaume mezelf niet vergeet. Ik kan het best, voor een plant zorgen. Ik moet gewoon ook wat beter voor mezelf zorgen.
