Je kent ze vast wel: die romantische films die eindigen met het moment waarop de hoofdrolspelers elkaar na een lange zoektocht en omdraaiing eindelijk vinden en hartstochtelijk in elkaars armen vliegen. Het genre ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’. Ik kijk er nog steeds heel graag naar. Hoewel ik tegenwoordig nog wel eens cynisch tegen mijn beeldscherm roep dat ze het nog geen twee jaar volhouden. (Sorry, beroepsdeformatie denk ik.)
Zo ben ik bijvoorbeeld dol op Jane Austen, de bekende schrijfster uit het Engeland van 1800. Veel van haar boeken zijn verfilmd, zoals Pride & Prejudice of Sense & Sensibility. Jane was de queen van de romantische roman. In de stijve adel van Engeland brak zij in haar tijd een lans voor het trouwen uit liefde – in plaats van het trouwen vanuit belastingtechnische of status-reddende overwegingen.
Jane leefde in haar zelfbedachte wereld vol adellijke heren met krachtige kaaklijnen en veelbelovende toekomsten. Een droomwereld vol mooie jurken, koetsen en vooral: romantiek.
Jane, dat is wel duidelijk, geloofde in echte romantiek. Wat toch wel opvallend is voor iemand die zelf nooit getrouwd is geweest.
Jane Austen heeft nooit zelf ervaren wat het huwelijk echt betekent. Hoe graag ze het misschien ook hoopte, ze heeft zich nooit voor de rest van haar leven aan een vleesgeworden Mr. Darcy verbonden. Jane heeft nooit onenigheid gehad met haar man over waarom hij zijn sokken liet slingeren, waarom hij niet voor haar op kwam bij zijn moeder, noch heeft zij ruzie gemaakt omdat hij vond dat ze te lang stond te kletsen met een andere man. Ze heeft nooit gedoe gehad over het feit dat haar man haar te weinig aandacht gaf en… – nou ja, een beetje getrouwd mens weet welke relatie-heisa er zoal voorbijkomt in een huwelijk.
Misschien kon Jane wel zo prachtig schrijven over romantiek, omdat ze zelf nooit getrouwd is geweest. Misschien kon Jane wel zo prachtig dromen over romantiek, omdat ze nooit is meegesleurd in het gedoe dat het huwelijk met zich meebrengt.
Nu wil ik alle dromerige vrouwen en mannen niet ontmoedigen: getrouwd zijn betekent zeker niet het einde van geluk. Maar het is in elk geval geen eindstation. Het begint dan eigenlijk pas. Natuurlijk zijn er momenten van waanzinnig geluk, extatische toestanden en droom-overtreffende toekomsten. Maar dat is niet het hele verhaal.
Ik kan het Jane niet kwalijk nemen dat ze dat niet kon vertellen. Sterker nog: ik ben Jane dankbaar. Want Jane herinnert mij eraan dat het een voorrecht is dat wij kunnen kiezen met wie we de rest van ons leven delen. Dat we kunnen kiezen uit liefde en dat er niet voor ons besloten wordt met wie we de rest van ons leven moeten delen. Misschien is het goed om je daar zo af en toe eens aan te herinneren. Want het leven is dan wel geen romantische comedy, het is gelukkig ook geen melodramatisch kostuumdrama met vooraf geschreven teksten. Soms moet je er gewoon voor kiezen om zo nu en dan eens een super-romantische scène in te bouwen. Veel plezier 😉!
