Iemand stuurde me deze quote onlangs door en (naast dat ik lichtelijk jeuk kreeg van de ietwat te zoete lay-out) het zette me aan het denken. Want mijn man weet lang niet altijd precies wat mijn ziel raakt zonder dat ik het moet vertalen. Hij spreekt mijn taal nog lang niet vloeiend. Was mijn relatie dan wel goed genoeg? Moest ik niet nodig op zoek naar mijn zielsverwant?
Liefdestalen
Nu ken ik de term ‘liefdestaal’ vooral van het boek van Gary Chapman De Vijf Talen van de Liefde. Het is – in welke relatie dan ook – vaak heel verhelderend dat je weet welke taal je zelf spreekt en welke taal de ander spreekt. In zijn boek benoemt Chapman vijf verschillende manieren waarop mensen hun liefde uiten en waarop mensen gevoelig zijn voor liefde. Kortweg komt het hierop neer:
1. positieve woorden – je geeft en krijgt graag complimentjes, benoemt met woorden dat je iets fijn vindt of blij met iemand bent.
2. cadeaus geven – door middel van iets tastbaars laat je zien dat je iemand waardeert. Denk aan een briefje, iets lekkers, iets wat je toevallig tegenkwam waardoor je aan iemand moest denken.
3. lichamelijk contact – een arm om iemands schouder slaan, een kleine aanraking, een dikke knuffel: voor mensen die deze taal spreken is het vanzelfsprekend om lichamelijk contact te leggen en het is ook belangrijk om het te ontvangen.
4. samen zijn – in iemands nabijheid willen zijn. Soms door het doen van een spelletje, soms door gewoon naast elkaar te zitten.
5. dienen – het fijn vinden om iets voor een ander te doen. Denk aan: kopje thee op bed brengen, haar auto tanken, hem masseren, etc.
Soulmate
Maar elkaars taal spreken gaat verder dan het kennen van elkaars liefdestaal (wat ook heel belangrijk en opbouwend en zo is hoor). Want natuurlijk willen we allemaal die zielsverwant vinden die ons al begrijpt voor we onszelf begrijpen, die aan één blik genoeg heeft en die in alle emotionele behoeften voorziet. Die ene persoon die jouw emotionele taal vloeiend spreekt en waarbij je jezelf nooit hoeft te vertalen. Je weet wel, dat wat je in films ziet, in boeken leest en waar je als jong meisje of jongetje al van droomde: twee mensen vinden in elkaar hun soulmate en leven nog lang en gelukkig, hoera!
Maar is dat wel realistisch?
Zo lang wij als mensen nog niet blindelings in iemands hart en hoofd kunnen kijken lukt het ons nooit om de taal van een ander vloeiend te spreken. We kunnen nou eenmaal niet in elkaars hoofd en hart kijken en we hebben allemaal onze eigen, eigenaardige unieke persoonlijkheid. Dus zonder dat ik mijn lieve lezers al te zeer wil ontmoedigen: iemand vinden die jouw taal vloeiend spreekt zonder dat je ooit iets nader toe hoeft te lichten is een utopie.
Liefde
Wat een relatie juist zo bijzonder maakt is dat je elkaars taal nooit helemaal vloeiend spreekt, maar elkaar desondanks blijft zoeken. Dat een relatie eigenlijk slechts een poging is om elkaars taal steeds beter te begrijpen en te spreken – en accepteren dat je elkaars taal nooit helemaal 100% spreekt. (Behalve dan als je knalverliefd bent, maar zelfs dat is niet everlasting.)
Soms gebeurt het dat mijn man mij begrijpt zonder dat ik mijn ziel hoef te vertalen. En dat is hemels. Maar als het niet zo is, is het ook goed. Omdat ik weet dat hij van mij en mijn ziel houdt en omdat we die van elkaar steeds beter begrijpen. Soms met heel veel woorden, soms zonder woorden. Elkaar liefhebben als je elkaar altijd begrijpt, is niet zo moeilijk. Elkaar liefhebben zonder dat je elkaar altijd begrijpt, dat is pas liefde.
