Summer Love…

De zon schijnt op haar witte benen. Melkkannonnen, noemt haar moeder ze altijd. Ze lacht dat meestal maar weg, want haar moeder heeft niet het emotionele vermogen om te begrijpen dat het niet per se meer heel leuk is om zo’n opmerking krijgen op je 28e.

Het is haar moeder door wie ze hier nu zit en dat geeft haar stiekem wel een lekker gevoel. ‘Ga gewoon eens op vakantie naar de zee, Tamara!’ had haar moeder op een grijze middag gezegd – en ze had zichzelf erover verbaasd dat ze zich zo gemakkelijk liet verleiden. Maar goed, als het vreselijk tegen zou vallen zou ze voor de rest van haar leven boos op haar moeder kunnen zijn. En als het leuk zou zijn kon ze haar moeder laten delen in haar blijdschap, dat gunde ze haar dan ook wel weer.

Ze verschuift een beetje op haar plastic strandstoel. Het rubberen rotan plakt aan haar billen. Ze kijkt naar de zee en neemt gelukzalig een hap zilte lucht. Ze neemt de groep om zich heen rustig in zich op. Ze zijn een voorstelrondje aan het doen. Het is supercringe. Ze heeft de introductie van Anouk, de reisleider van de groep, gemist, maar ze gokt dat Anouk iets doet in de zorg en single is.

‘Who’s next?’ vraagt Anouk en ze kijkt naar de man naast zich. De man schraapt even zijn keel en strijkt over zijn stoppelbaard.

‘Ik ben Geurt, 45 jaar en kom uit Voorthuizen. Ik heb net een scheiding achter de rug en mijn vrienden hebben me opgegeven voor deze singlereis.’ Gelach. Van herkenning waarschijnlijk Of van ongeloof. Het maakt Geurt niet uit. ‘Ik zit doordeweeks op de vrachtwagen dus als je me ’s nachts hoort ronken dan weet je hoe het komt.’ Weer gelach, hoewel niet iedereen begrijpt wat Geurt precies bedoelt met dat ronken. Ga je snurken van slapen in een vrachtwagen? Tamara voelt lichte jaloezie voor Geurt. Dat het je niet kan schelen of de rest je verkeerd begrijpt, heerlijk lijkt dat haar.

‘Zal ik dan maar?’ De vrouw naast Geurt praat zachtjes. Tamara moet heel erg haar best doen om te horen wat ze zegt. ‘…Willeke… ook 45 en woon in Groningen. Ik ben …tersassistent, al 25 jaar nu.’

‘Wat leuk,’ zegt Anouk, waarbij ze het woord leuk een stuk lager uitspreekt dan het woord wat. ‘En wie zit er naast Willeke?’

‘Ik ben Chiara, 32 en ik werk in de zorg als zelfstandige. Ik heb mezelf opgegeven. Ik bedoel voor deze reis, niet dat ik mezelf een hopeloos geval vind ofzo.’ Chiara schiet in de lach en zoekt in de groep naar iemand die ook lacht.

‘Volgens mij ben jij geen hopeloos geval hoor, Chiara,’ zegt een man met donkerbruin haar. ‘Ik ben Robert en ik kom uit Gorinchem. Ik ben 34, geef Engels op een middelbare school, en ik ben ook gescheiden.’ Hij knikt even naar Geurt. ‘Maar ik ben wel vrijwillig mee op reis hoor.’ Iedereen lacht. Hij zelf ook. Het staat hem erg knap, denkt Tamara.

‘Thanks Robert,’ zegt Anouk. ‘Dan ben jij nu aan de beurt, Rosalie.’ Anouk en Rosalie kennen elkaar blijkbaar. Misschien werkt Rosalie ook wel in de zorg, denkt Tamara.

‘Hallo allemaal! Nou ik ben dus Rosalie en ik woon in Lintelo, een dorpje in de Achterhoek, ik ben 39 en tante van vier superleuke nichtjes. Ik ben dus mee met deze reis omdat ik dus echt supergek ben op de zee en de zon en Anouk heel enthousiast was! En oh ja, ik werk dus als grafisch vormgever, echt superleuk werk, kan er echt al mijn creativiteit in kwijt!’ Rosalie wordt vast wel eens moe van zichzelf, denkt Tamara. Ze onderdrukt een gaap.

Een urban hipster-type neemt de beurt voor Anouk iets kan zeggen. ‘Mijn naam is Chris. Ik ben hier voor de zee en de lekkere wijven.’ Chiara proest lachend haar water uit en Chris moet ook erg hard lachen om zichzelf. Geurt trekt een wenkbrauw op en Tamara lacht maar een beetje mee. Ze voelt zich altijd heel dom als ze dat doet, maar ze hoopt maar dat ze dan tenminste niemand kwetst. Rosalie kan niet lachen om de opmerking van Chris. Misschien vindt ze het wel een vrouwonvriendelijke term, dat ‘lekkere wijven’, denkt Tamara.

Als het lachen ophoudt, merkt ze dat de ogen van de groep op haar gericht zijn. Ze trekt haar schouders omlaag en haalt even diep adem.

‘Mijn naam is Tamara, 28 jaar en ik kom uit Amersfoort. Ik werk in de IT, als applicatiebeheerder.’ Chris gaapt en Geurt kijkt geïmponeerd. Chiara glimlacht vriendelijk en Anouk kijkt alweer naar de man naast haar, die nu duidelijk de beurt moet overnemen.

‘Ik heet Tim, ik ben 25 en ik ben bang dat ik me heb ingeschreven voor de verkeerde reis.’ Iedereen lacht, maar Tim kijkt oprecht verward. ‘Jullie hebben allemaal al een echt leven,’ gaat Tim verder, ‘ik studeer nog en woon op kamers.’ De groep lacht weer, maar Tim lacht niet.

Terwijl Anouk de volgende deelnemer het woord geeft, kijkt Tamara naar Tim. Ze ziet hoe hij een lok blond haar naar achteren blaast. Zijn kaken in een strakke lijn, zijn shirt losjes om zijn mannelijke torso. Tim kijkt terug en hun blikken houden elkaar een moment vast. Tim ziet het sproetje naast Tamara’s mond, haar hals, vrouwelijk. Hij voelt zijn ademhaling versnellen.

‘Wat studeer je dan, dat het zo lang duurt?’ vraagt Tamara zacht aan Tim. Ze glimlacht. Het sproetje glimlacht mee, ziet Tim.

‘Elke keer het verkeerde,’ fluistert hij terug. Zijn blonde lok springt voor zijn groene ogen.

‘Deze reis heb je in elk geval in één keer goed gekozen.’ Ze fluistert het en tot haar eigen verbazing lukt het haar één wenkbrauw omhoog te trekken.

Tim kijkt haar lang en ononderbroken aan. Hij slikt. ‘Ik geloof dat ik wel eens heel erg verliefd op jou zou kunnen worden,’ – en hij pakt haar hand en trekt haar van haar stoel die niet meer aan haar billen plakt.

‘Goodbye Anoukje!’ roept hij naar Anouk. En samen rennen ze naar de horizon, de wijde wereld tegemoet.

[<<< geluid van vastgelopen langspeelplaat >>>]

Oké, zo gaat het natuurlijk nooit. In het echt zou Tamara nooit zo’n gevatte opmerking durven maken. Tim zou haar nooit van die stoel trekken en trouwens, het doet onwijs zeer als je billen aan zo’n stoel plakken dus de stoel zou eerst heel ongemakkelijk losgetrokken moeten worden.

Misschien valt Tim wel op mannen of hij zou Tamara koppelen aan zijn vriend ‘die ook al heel lang single is’. Of Tim zou zowel Tamara als Chiara proberen te versieren.

Of er gebeurt gewoon helemaal niets, een hele zomer lang… En dan is het ineens september en worden de avonden ineens alleen maar korter.

De zomer heeft iets magisch. Misschien omdat de dagen langer zijn of omdat iedereen er wat bloter bij loopt op de warme dagen. Misschien is het wel de belofte van de lange zwoele zomeravonden bij kampvuren of in de tuin. Heel lang geleden, toen ik nog geen vriendje had, hoopte ik altijd dat ik op één van die avonden een meeslepende vakantieliefde zou treffen. Dat is trouwens nooit gebeurd, maar ik weet nog goed hoe ik me mee kon laten slepen in mijn fantasieën.

De zomer staat op het punt te beginnen. Misschien wordt de zomer van ’24 er één die je snel vergeet, misschien wordt het een onvergetelijke. Sta jezelf in elk geval toe om te dromen. Over heerlijke zomeravonden, met vrienden, wijn en wie weet zelfs de liefde. Liefde is onvoorspelbaar. Je weet nooit of en wanneer en hoe het op je pad komt. De meeste liefdesverhalen zijn niet grotesk, laat staan dat ze uit een zwoel zomerverhaal komen.

Maar deze zomer mag je even volop dromen. Over surf-dudes met blonde lokken. Over sierlijke vrouwenhalzen en sproetjes naast mondhoeken. Gewoon om je alvast te verkneukelen om de komst van een heerlijke zomer.

Maar ehm… verwacht niet teveel hè. De mooiste momenten zijn namelijk de momenten die je nooit had verwacht.

Happy Summer!